Ik vind dat ik tekort schiet
Na de yogales ontstaan er weleens van die gesprekken, die uit het niets lijken te komen, maar o zo waardevol zijn. Vanmorgen gebeurde dat ook. Het ontstond deze keer niet zomaar, het kwam door de laatste houding voor de eindontspanning. Het was de liggende vlinderhouding, met de knieën gebogen en de voetzolen tegen elkaar aan. Door deze houding enige tijd aan te houden op een ontspannen manier, ontstaat er ruimte in het lichaam.
Eén deelnemer merkte na de les op dat zij deze houding niet kan. Het irriteert haar tijdens de yogales wanneer zij iets niet kan, maar weet zelf heel goed dat dat precies is waar je niet naar zoekt: irritatie. Het is overigens een bijzonder vlotte jongedame, met zo'n 65 levensjaren achter zich.
Energetisch
Heel eerlijk vertelt ze dat zij zich aan zichzelf ergert, als zij zo een ogenschijnlijk eenvoudige houding niet eens kan. Ze vindt dat ze dan eigenlijk tekort schiet. Als ik haar vraag waarom ze vindt dat zij alle houdingen moet kunnen, heeft ze daar eigenlijk geen ander antwoord op. Ze vertelt dat zij deze houding wil gaan trainen (ja, dit is een vechter) en vraagt aan mij hoe zij dat het beste kan aanpakken.
Dat antwoord is nog niet zo eenvoudig. Want, waar komt die blokkade vandaan? We kennen elkaar al wat langer, ik schat in dat zij de vraag zal begrijpen die ik haar stel. De vraag is of dit een fysieke blokkade is of zit er een energetische blokkade achter. Ik leg uit dat het een gevolg kan zijn van een gebeurtenis in het leven, waardoor het lichaam als het ware heeft besloten deze beweging niet meer te maken. Dat kan tientallen jaren duren.
Begrepen
De vraag blijkt een gevoelige snaar uit haar verleden te raken, zij weet direct waar dit uit voortgekomen zal zijn. Allerlei peuten heeft ze al bezocht en die hebben haar behoorlijk goed geholpen, waardoor ze niet meer gebukt gaat onder die gebeurtenissen. Deze moedige vrouw heeft een verleden waar je van zou schrikken, ik weet er een heel klein beetje van, maar zelfs dat kleine beetje is genoeg om te beseffen dat dit ....
Om een lang verhaal toch wat in te korten, zij weet eigenlijk direct dat dit ontstaan is door wat zij heeft meegemaakt. Het advies van mijn kant is om elke dag, bijvoorbeeld na het wakker worden, heel eventjes die houding aan te nemen. Al duurt het maar een paar seconden. Dan kan het lichaam weer vertrouwen opbouwen. Dan leert het dat het niet beschadigd raakt. Niet duwen of trekken, niet streven, niet verder proberen te komen. Alleen maar eventjes kort die houding aannemen en zacht blijven voor jezelf.
Waarom?
We hebben het ook nog uitgebreid over het waarom. De vraag die zij vaak aan zichzelf stelt is waarom zij dan iets niet kan. En wat ik haar voorstel is die vraag te veranderen in de vraag waarom je vindt dat je het wel moet kunnen. hoe belangrijk is dat helemaal? Het brengt mij vanzelfsprekend ook bij mijn eigen oefeningen, want voor mij zijn dit soort gebeurtenissen zo nu en dan net zo confronterend. Waarom vind ik zelf eigenlijk dat ik het moet kunnen?
Is het niet veel interessanter en meer helpend om te onderzoeken waardoor je wordt tegengehouden, waar je een beperking ervaart? Wat voel je, welke gedachten komen er langs? Door je daar op te concentreren kom je vaak al een heel eind verder, niet omdat je leniger bent geworden, maar omdat je hebt losgelaten, ook in je lijf. Als je dat een keer bewust hebt meegemaakt, dan ken je de waarde van deze benadering.
Wat een bijzonder en waardevol gesprek was dit, deze samenvatting is eigenlijk te kort en de mooie energie die we uitwisselen is voelbaar, die is niet in woorden uit te drukken.
Wat moet jij allemaal kunnen van jezelf?
