In de val getrapt
Vandaag geef ik het eerste uur les aan een groep van 20 eindexamenleerlingen. Deze leerlingen volgen niet de cursus EindExamenYoga, maar zij hebben zich aangemeld voor yoga als keuzevak. Veel scholen bieden dat, series van zo'n vier lessen waarbij verschillende sporten gekozen kunnen worden. Vaak tijdens het examenjaar, soms tijdens een ander schooljaar. Tof dat leerlingen op deze manier kennis kunnen maken met verschillende sporten en disciplines. Voor het geven van de lessen worden er gastdocenten uitgenodigd, waarvan ik er hier één ben, voor de yogalessen. Drie series van vier lessen, door het schooljaar heen, superleuk om te doen.
Vanmorgen de derde keer met de eerste groep. En hier gebeurt het, ik baal ervan, want dit is nou juist waar ik me mee bezig houd, nu trap ik zelf in de val. Het zit soms in kleine dingetjes, zo klein dat de leerlingen het misschien niet eens opmerken, maar toch baal ik als het me gebeurt. Het floepte er zomaar uit.
Rust
In een reeks van vier lessen, bouw ik met de leerlingen een serie. Een slow-flow, bewegen met aandacht. Daar verwerk ik dan kleine oefeningen in, zodat de stressbeheersing toch aan bod komt. We zijn al een heel eind met deze serie, gaan we vandaag het laatste stukje eraan vast knopen. Na een gebruikelijke lesstart om los te komen, gaan we starten. Na een half uur doen we de hele serie. Een keer met rechts en een keer met links. Geweldig om te zien hoe de hele groep dit oppikt, ik zie letterlijk de kracht toenemen, ieder op zijn eigen wijze.
Dan ga ik naar de stilte toewerken, met houdingen om wat langer in te blijven. Leuk lesje, al zeg ik het zelf. Als ik om me heen kijk tijdens de eindontspanning, wordt dat idee bevestigd door wat ik zie. Rust.
Wat zeg ik.... ?!
Als het tijd is om de les af te ronden, komt iedereen weer rustig overeind. Nog even blijven zitten in stilte en dan is het klaar. Alle matjes worden opgerold, de één wat netter dan de ander, de schoenen gaan weer aan en ik rond af. Omdat het volgende week toetsweek is, is er geen yogales, het einde van de les benoem ik dat.
"De komende week is er geen yoga. Over twee weken zien we elkaar weer, dan gaan we de serie met z'n allen een paar keer, want die is nu helemaal af. Succes met jullie toetsen volgende week!"
Aaaarrrrrgggghhhhh...... nee joh, trap ik daar gewoon even vies in!!!!!!
Wat zeg ik nou? Wég ontspanning! Wat zonde!
Nare toetsweek gewenst
Het is een alledaagse, vriendelijke opmerking, uitgesproken in een praktische context. Hartstikke goed bedoeld. Maar ik had het beter niet kunnen zeggen. Dat laatste zinnetje over succes, was sowieso overbodig, want wat denk je dan dat ik je wens? Het is vrij logisch, want zouden er überhaupt mensen bestaan die je iets anders zouden wensen? Dat wordt dan zoiets: "Nou, uuhh, ik wens je een ongelofelijk nare toetsweek en veel onvoldoendes".
Ik ken zulke mensen niet, die dat zouden zeggen. Het is echt overbodig om de leerlingen succes te wensen. Wat ik hier nou zo vervelend aan vind?
Dat ik door het noemen van de toetsweek alle leerlingen in één keer heb teruggezet in de opletten-en-hard-werken-modus.
Weg is de ontspanning van het moment. Dat had ook een zachtere landing mogen zijn.
Dat ene zinloze zinnetje en de kunst van het weglaten.
