De ongemakkelijke stilte
“Bewegen vind ik fijn, maar als ik zo stil in een houding sta merk ik dat er meteen alweer allemaal gedachten komen. Ik vind het heel moeilijk om zo stil te blijven, maar ik voel ook dat het goed voor me is, ik wil niet meer zo onrustig zijn. Maar door jouw stem, word ik ook wel weer rustig.”
Zomaar een uitspraak van een jonge deelnemer. Zich bewust van de onrust die zij in zich heeft, bereid en gedreven hier iets aan te doen.
Ik draai gewoon mijn lessen en observeer. Deze jongedame is zo vastberaden om van haar onrust af te komen, dat dit haar op zich al onrustig lijkt te maken. Ik besluit het wat tijd te geven.
Zeer gedreven
Tegen de tijd dat we aan het einde van de cursus zijn, die maar uit zeven lessen bestaat, zie ik een groot verschil als ik naar haar kijk. De onrust lijkt een stuk minder te zijn.
Na afloop vraag ik haar hoe zij de cursus vond. Ze geeft aan dat ze het wel lastig vond om zo stil te zijn, maar dat het snel wende. Omdat ze wist wat ze kon verwachten, dat had zij als prettig ervaren.
Ik vroeg ook hoe het met haar onrust was en hoe ze nu met de stilte omging. Ze moest er even over nadenken, was een beetje vergeten hoe ongemakkelijk zij dat in het begin vond.
“Ik slaap beter en kan nu ook even niksen als ik thuis ben. Mijn moeder was helemaal verbaasd!”
Slaapoefening
Soms ontdekte ze de onrust in zichzelf door een snelle adem. Meestal als ze in bed lag, dan merkte ze op dat ze zelf nog zo druk was. Het prettigst vond ze de slaapoefening, die deed dan vervolgens.
Een korte serie van zeven uurtjes kan zoveel verandering brengen, dit mooie voorbeeld laat zien hoe helpend een paar kleine aanwijzingen kunnen zijn. Hoe een paar simpele technieken of inzichten rust kunnen brengen, zodat er meer ruimte en aandacht is voor andere gevoelens dan onrust.
