Docent op het MBO
Tijdens de opleidingsdagen van EindExamenYoga ontmoet ik natuurlijk verschillende yogadocenten, opgeleid in verschillende yogastijlen en in andere opleidingsinstituten. De verschillen in opvattingen (niks oordeel-loos ) zijn de ene keer duidelijker dan de andere keer. EindExamenYoga is toepasbaar voor alle yogastijlen, dat is makkelijk. Het is wel boeiend om van elkaar iets mee te krijgen van een andere leerschool.
Maar wat de dagen altijd extra interessant maakt, zijn de ervaringsverhalen. Veel yogadocenten hebben naast de yoga die zij geven, nog een andere baan. Of komen uit een andere baan. De leukste anekdotes worden gedeeld, het zijn volle en drukke dagen, maar verbinding ontstaat altijd.
Laatst was er een yogadocente, die altijd had gewerkt op de IC en nu voor de klas staat op het MBO. Leerlingen die over het algemeen 20+ zijn en willen gaan werken in de zorg. Zij volgde de opleidingsdag om ook in de klassen wat mee te kunnen geven over dit onderwerp.
Toetsen en examens
Het gesprek gaat over de manier waarop het onderwijs is ingericht. Daar kun je van alles van vinden, maar als je in dit systeem zit als leerling, kun je beter een manier vinden om erdoorheen te komen. In plaats van ertegenaan te trappen en er een nodeloos lange lijdensweg van te maken.
Leerlingen hebben steeds meer de neiging om alle verantwoording af te schuiven op anderen. Dat is in ons systeem geslopen. In alle lagen van de bevolking zie je dat terug, maar de jonge leerlingen van nu hebben niet veel anders gezien als voorbeeld. Dus ook zij schuiven, al dan niet bewust, verantwoording graag af.
Deze docent, in zorgvak, had laatst een soortgelijke situatie.
Is het goed zo?
De leerlingen hadden de opdracht gekregen om een verslag te maken over een bepaald onderwerp. Dit moest ingeleverd worden, de dag na de laatste les van het betreffende vak. Eén leerling was goed gemotiveerd bezig geweest en het meisje kwam naar de docent toe met het verslag.
"Is dit goed zo, mevrouw? Wilt u er even naar kijken, voordat ik het morgen inlever?"
Maar, zelfstandig doen, dat was nou juist de opdracht. Daar werd de beoordeling op gebaseerd. Dus het antwoord was, dat dat niet kon.
"Dat zou betekenen dat ik het eigenlijk al nakijk voor je, dan zou ik ook nu meteen het cijfer moeten geven. Dus nee, lever het maar gewoon in morgen, zoals jij denkt dat het goed is."
Waarop het meisje zwaar beledigd het lokaal verlaat met de opmerking:
"Uuuhhh, ja nou, als het dan niet goed is, dan is het ook niet mijn probleem!"
Tja, zo kun je er ook naar kijken.
Tegenstrijdig
Jammer, want deze leerling deed wel haar best. Wilde het graag goed doen, dat is ook wel weer te prijzen. Maar dit ging nét even te ver, het was ook wel uitermate handig geprobeerd.
Leren omgaan met verantwoording en daarbij op de koop toe nemen dat je zo nu en dan op je bek gaat, om het daarna nog eens te proberen: dáár mogen we onze kinderen ook iets van meegeven. Dat het geen persoonlijke afkeuring is, als je een keer een dikke onvoldoende scoort.
Ja, onvoldoende. Dat woord mag hier en daar ook al niet meer gebruikt worden. Jongens, we moeten toch wel een beetje tegen een stootje kunnen? Ook dat hoort bij opgroeien en volwassen worden, en bij leren wat verantwoording is.
Want wie echt niet meer tegen de minste of geringste kritiek kan, die heeft pas echt een probleem!
