Verbazing
De afgelopen maanden heb ik me vooral bezig gehouden met het basisonderwijs en dus met jongere kinderen. Er zijn wat minder blogs verschenen, want een dag duurt nog steeds maar 24 uur. Keuzes maken dus!
Nu het vakantie is op de scholen en ik daar even rust mee heb, vind ik het schrijven weer. Laat ik eens wat delen over de momenten van verbazing, waarvan mijn man en volwassen kinderen zeggen: 'Dáár moet je nu echt een boek over gaan schrijven!'.
Appeltje, stoeltje, kindjes, tafeltje, schaartje
Soms is het hilarisch wat er gebeurt en lig ik in een deuk. Zoals het kind (4) dat tegen mij zegt: 'Juf, het is appel en niet appeltje en het zijn stoelen in plaats van stoeltjes'.' Zo, dat moest hij even kwijt. Ik kijk het jongetje, sorry, ik kijk de jongen aan en zeg 'je hebt helemaal gelijk'. Het hele voorval duurt nog geen tien seconden, maar het verandert veel. Ongemerkt ben ik van alles aan het uitspreken in de verkleinvorm, blijkbaar omdat het kleine kinderen zijn en alles in dit klaslokaal klein is.? Geen idee, maar ik ben er zelf ook geen fan van. Per direct schakel ik terug naar normale woorden, dankbaar voor deze opmerking. Ik verwonder me over de blikken die daarna ik krijg van het kind, hij is er blij mee. Echt waar, zo jong als hij is, hij merkt het op.
Later hoor ik van de andere leerkrachten dat zij hem nog niet over de gang hebben zien rennen. Dat blijkt hij anders doorlopend te doen, hij wordt als een lastige leerling ervaren. Of dat nou te maken heeft met dit voorval of niet, hij en ik zijn dikke vrienden. Dat blijft zo, de hele dag.
Buitengesloten
Op een andere school ontmoet ik groep 8. Na de eerste kennismaking starten we met het programma. Bij de eerste opdracht werken we in groepjes. De groepjes zijn in no-time gevormd, op één meisje na. Die staat helemaal alleen. Ik regel dat zij aansluit bij een van de groepjes en merk dat dat wat moeite kost.
Gedurende de ochtend blijft het opvallend hoe dit kind wordt buitengesloten. Volledig. Het is pijnlijk om te zien, toch besluit ik intuïtief om er op dit moment niets mee te doen. Op de een of andere manier lijkt de hele klas, inclusief het slachtoffer, hiermee te kunnen leven en ik wil het kennelijke evenwicht niet verstoren. Ik ben hier immers maar een ochtend.
De juf in het naastgelegen klaslokaal heeft mij wegwijs gemaakt, ik vraag haar of ze even tijd heeft in de pauze. We eten samen onze boterhammen en ik vertel haar wat ik heb gezien. Toevallig staat zij dezelfde middag voor deze klas als invaller, ze bedankt mij voor de informatie en belooft ernaar te zullen kijken.
's Middags laat ontvang ik een uitgebreide mail van haar. Al snel had zij gezien wat ik bedoelde en zij heeft het onderwerp ter sprake gebracht met de klas.
Boek
Waarom zou ik er een boek over schrijven? Omdat ik elke lesdag zoveel dingen zie, zowel bij de kinderen als bij de leerkrachten, bij de ouders en organisatorisch. Gelukkig zijn het meestal hele goede dingen, soms ook onbegrijpelijke dingen.
Kinderen die letterlijk gebukt gaan onder de claimende liefde van hun moeder (ja, ook dat gebeurt) tot aan kindjes van 4 jaar die niet kunnen eten als zij iets van vlees (denken te) zien op de boterham van een klasgenootje.
Naast buitengesloten kinderen heb ik kinderen gezien die de macht hebben in de klas en iedereen naar hun hand weten te zetten en de hele boel manipuleren.
Kinderen in groep 4 die hun veters nog niet kunnen strikken, kinderen die niet goed kunnen praten (landelijk probleem), kinderen die hun pen niet fatsoenlijk kunnen vasthouden (groot probleem over de hele breedte). Om van de schunnige taal maar niet te zeggen (een deel van deze credits kunnen naar muziekwereld).
Kinderen die denken dat ze niet kunnen knippen en na een klein beetje sturing een huzarenstukje aan knipwerk komen showen. Een ander heeft intussen het plakband ontdekt en produceert hiermee een kunstwerk zo groot dat het complete prikbord erachter verdwijnt.
Van indrukwekkende groene snotgurken tot monsters die je uit je slaap houden, voor wie in het onderwijs werkt zal dit allemaal niet vreemd zijn, maar wat gebeurt er veel!
Oemba-boemba
Intussen doe ik mijn best om te verbinden. Kinderen onderling, maar ook probeer ik de kinderen te laten verbinden met zichzelf. Soms bereik je een kind helemaal niet, soms is het verrassend eenvoudig.
Zoals de jongen van 11 die na een oefening geen nachtelijke bezoeken meer gehad heeft van Oemba-boemba (ja, dat geluid maakt hij juf, daarom noem ik het monster zo). Kijk maar naar de tekening hoe griezelig dit beest is. Maar na een kleine aanpassing al meer dan een week niet gesignaleerd en heerlijk geslapen.
Wat zal ik er nog meer van zeggen? Niet zoveel, maar dat er iemand is die hier het meest van leert is wel duidelijk. Dat ben ik!
