Mag ik gewoon mezelf zijn?

Mag ik gewoon mezelf zijn?

Ken je dat? Dat op een onverwacht ogenblik je aandacht wordt getrokken naar iets of iemand, zonder dat daar een aanleiding voor lijkt te zijn. Laatst had ik dat, tijdens mijn dagelijkse wandelronde.

Al wandelend kom je andere mensen tegen, die in dezelfde richting gaan of in tegengestelde richting. Soms groet je elkaar, soms laat je elkaar. Op de één of andere manier reageer ik intuïtief wel of juist niet. Ieder gaat zijn eigen weg. Maar een enkele keer wordt je aandacht vastgehouden door wat je ziet en heb je, zonder dat je het doorhebt, in gedachte een heel verhaal gevormd. En nog zeldzamer, maar het overkomt mij af en toe, blijft dat verhaal nog even bij je en heb je het weken later nog altijd in je hoofd. Dan kun je zo een situatie of tafereel nog voor je zien.

Een heel verhaal ontstaat in mijn gedachten

Zo gebeurt dat nu ook. Mijn wandeling zit er bijna op en het laatste stukje gaat door de bebouwde kom. Vanuit tegengestelde richting lopen twee meiden mij tegemoet, maar voordat we elkaar passeren gaan zij linksaf de straat in waar ik ook heen moet. Even later sla ik rechtsaf dezelfde straat in. Zo lopen ze een poosje voor mij uit, voordat ik ze passeer.

Opvallende verschijning

Het ene meisje is een opvallende verschijning, vooral doordat zij behoorlijk ongemakkelijk loopt. Daardoor trekt zij in eerste instantie mijn aandacht. Ik zie dat ze loopt op van die sneakers met plateau-zolen, en als ik zeg plateau dan bedoel ik ook een plateau, een centimetertje of acht haalden ze wel. In haar handen heeft ze een fiets, die neemt zij naast zich mee. De gedachte die in mij opkomt is dat zij die fiets gebruikt als een rollator, als houvast, om niet om te storten. Echt, zo ongemakkelijk loopt ze.

Verder valt ze ook op, door hoe zij eruit ziet. Haar haar is in twee kleuren geverfd, de linkerkant is helemaal wit, de rechterkant is helemaal zwart. De make-up is behoorlijk donker en ook haar kleding is in een bepaalde stijl, een beetje gothic-achtig.

Fantasieën en aannames

Waarnemingen, maar mijn gedachten gaan met me aan de haal. Ik vind er wat van, mijn fantasie gaat even terug naar mijn eigen jeugd, waar ik echt niet de lengte had gekregen om zo de straat op te gaan. Geen denken aan. Wat fijn dat dit meisje wel die kans krijgt en zo mag zoeken naar wat bij haar past op dat moment.

Een aanname natuurlijk, want ik heb werkelijk geen idee wat voor strijd zij moet leveren om zich te kleden en te laten zien zoals zij dat wil. En het kan ook nog zijn dat ze juist overdrijft om tegen alle verboden en geboden in te gaan. Een powergirl? Ik heb natuurlijk geen idee, maar dit soort hersenspinsels komen langs.

Leuk en fris, maar neutraal en onopvallend

Dan gaat mijn blik naar het andere meisje, dat ernaast loopt. Leuk en fris, maar neutraal en onopvallend gekleed, zoals heel veel meiden er anno nu uitzien. Zonder fiets om op de been te blijven, is een gedachte die mij een glimlach bezorgt. Toch loopt zij in hetzelfde ongemakkelijke loopje als die ander, dat is vreemd! Sneakers, leuk, maar het zijn van die lekkere comfortabele met platte zolen. Waarom loopt zij dan zo moeilijk? Doordat ik er een poosje achteraan loop, sla ik min of meer onbewust gade wat zich hier afspeelt. De neutrale lijkt zich te spiegelen aan de ander en loopt op dezelfde ongemakkelijke manier.

Als ik dichterbij kom, steek ik alvast over naar het voetpad aan de andere kant van de straat. Zij zijn druk in gesprek, ik wil niet kunnen verstaan wat ze zeggen en ik moet toch naar de overkant. Ik kan het niet helpen dat ik wel de toon van het gesprek meekrijg, het is duidelijk dat zij zich aan elkaar aanpassen. Dan verdwijnen we uit elkaars gezichtsveld.

Elke ontmoeting doet iets met je

Een ontmoeting die geen ontmoeting is, maar in ieder geval op mij een indruk achterlaat en de nodige vragen en gedachten oproept. Wat zou ik graag eens met deze meiden op een terrasje willen zitten! Even moet ik denken aan een column dat ik eens heb gelezen, dat heette 'There is no such thing as no strings attached' geloof ik, het ging erover dat elke ontmoeting invloed heeft.

Zou het meisje met de platte schoenen acuut weer ‘normaal’ lopen als ze weer alleen is? Welke vrijheden heeft wie verworven? En wie zou deze vrijheden wel willen?

Hoeveel aannames kun je maken in tijd van vijf minuten, zoals ik hier deed? En hoever kun je dromen over ‘wat als’?

Anekdotes uit mijn eigen jeugd

Er komen nog wat anekdotes langs uit mijn eigen jeugd. Ik had eens een paar te kekke schoenen gescoord, maar ze zaten niet echt lekker en waren niet bepaald praktisch. Hoe harder mijn moeder riep dat ‘die schoenen toch niet geschikt waren om op naar school te gaan, dat kan niet, dat is toch niet handig, dat is niet goed voor je, enzovoorts’, hoe langer ik ze aan bleef doen naar school. Inclusief een kilometertje of 13 fietsen met die krengen, het was een verzoeking, moeders had natuurlijk gewoon gelijk. Zonder haar opmerkingen had ik ze echt geen tweede keer naar school gedragen, want het was inderdaad niet te doen op die dingen. Maar nu moest ik toegeven, ik dacht het niet! Dus ik hield stug vol totdat ik mijn puntje had gemaakt en zij erover opgehouden was. Nog een paar dagen op die nekkenbrekers, dan konden ze thuis blijven. Iets met eigenwijs en eigen-wijs. 

Zo ging het dus bij mij. Toegeven dat zij gelijk had en ik ongelijk, dat was nogal een stap. Gevoelsmatig betekende dat namelijk dat ik voortaan overál naar moest luisteren. En dat beklemde mij zo, dat ik er alles aan deed om dan maar niet toe te geven. Overal klakkeloos naar luisteren is niet echt een aanbeveling op die leeftijd. Ouders maken het zichzelf en hun kinderen gemakkelijker door strak de grenzen te stellen en de ruimte tussen die grenzen los te laten. Het is heel gezond en natuurlijk gedrag wanneer je zelf wat beslissingen kunt nemen en zelf af en toe eens op je spreekwoordelijke bek gaat. Daar leer je van en daar word je volwassen van.

Bevochten vrijheden

De vrijheden die ik bevochten heb in mijn jeugd, waren vaak ook veel moeilijker om weer los te laten. De dingen die je verboden worden of waar je héél erg je best voor hebt gedaan om ze voor elkaar te krijgen, tegen het (waarschijnlijk juiste) advies van je ouders in, die kun je toch niet meer loslaten, dat zijn de lastigste om op terug te komen. Zo word je, tegen de wens van bijvoorbeeld je ouders in, juist belemmerd in het ‘jezelf zijn’.  Achteraf gezien waren het vechten en loskomen belangrijk, niet die onnozele dingetjes waar het op dat moment over ging.

Ik vraag me af of deze meiden helemaal zichzelf kunnen zijn, van zichzelf en van elkaar leren, dingen kunnen uitproberen, zonder al te veel weerstand. Hersenspinsels.

Ik doe een wens.

In gedachte wens ik dat deze beide meiden zichzelf mogen zijn en mogen blijven. 

Beauty is about being who you really are