Word je gepest of ben je een pester?
Laatst was er in Nieuwsuur een item over pesten. Anti-pesten-programma’s worden al jarenlang gegeven op basis- en middelbare scholen, maar of dat nou echt geholpen heeft?
Wat ik persoonlijk heb gemerkt is dat het aantal kinderen dat gepest werd afnam na het introduceren van zo een leefstijlprogramma op school, maar de kinderen die nog wél gepest werden waren nog veel erger aan de beurt. Bovendien gebeurde dat ‘nieuwe’ pesten veel geniepiger, het bleef redelijk onzichtbaar. Met als gevolg dat leerkrachten soms niet geloofden dat een kind gepest werd. Omdat zij het niet zagen gebeuren. Dat is pas echt triest voor een gepest kind.
Waar ik me ook over verbaas is dat er weinig aandacht wordt besteed aan de reden waarom een kind gepest wordt. Meestal om iets waar het kind niets aan kan doen, maar dit is niet altijd het geval. In het eerste geval verdienen de pesters een zekere aanpak, in het tweede geval het gepeste kind. En die hebben niet allemaal een kanjertraining nodig.
Het doet me terugdenken aan mijn eigen schooltijd. Uit mijn eigen jeugd kan ik me nog wel herinneren dat sommige kinderen werden gepest. Ik heb en ben vast wel eens gepest, maar niet in die mate dat het me bijgebleven is.
Een buitenbeugel of rood haar was toentertijd genoeg
Meestal was er een bepaalde reden dat iemand buiten de groep lag, een buitenbeugel of rood haar was toentertijd genoeg. Gelukkig was het pesten dan vaak van korte duur.
Maar ik herinner me ook dat er een meisje was dat doorlopend de sigaar was, zowel op de basisschool als later op het VWO. Een intelligente meid, maar zij vroeg er toch een beetje zelf om, gek genoeg. Ze kreeg vaak kansen van veel klasgenoten om aan te sluiten. Ook ik heb in de loop van de tijd steeds pogingen gedaan, omdat ik het raar vond dat één persoon zo vaak alleen was. Soms werd ze door een groepje geaccepteerd, maar dan maakte ze het in no-time de rest onmogelijk om nog wat te zeggen en ze confisqueerde alles wat ze wilde hebben. Zeer opdringerig en bazig, alles moest per direct op haar manier, anders begon ze te schreeuwen tegen je. Het was nogal een snerk (vertaling: schreeuwlelijk). Anderen lieten haar met rust en zolang zij hen met rust liet, werd ze niet (weg-)gepest.
Ik kan me herinneren dat ik nog eens met een ander vriendinnetje verstopt heb gezeten onder het raamkozijn om maar niet te laten zien dat we thuis waren. We wilden haar er niet bij hebben, zo klein als we waren. We hadden geen hekel aan haar, maar wilden niet met haar spelen.
Deze dame was misschien geholpen geweest met een ander programma. Zij was iets teveel kanjer, zo zou je het misschien kunnen zien. Soms kom ik haar nog tegen, dan maken we een kort praatje en dan gaan we weer verder. Eerlijk gezegd is ze naar mijn idee nauwelijks veranderd.
Het was nogal een snerk
Wat erg eigenlijk. Als ik dit teruglees vind ik het best een naar verhaal. Er zal een onderliggende reden zijn voor haar gedrag, die valt niet te raden en het was ook niet onze verantwoordelijkheid als kind om daar iets mee te doen. Ik voel ook schaamte, al weet ik niet zo goed waarvoor. Toch plaats ik dit, het verdient het geplaatst te worden.
Voordat ik hier verkeerd wordt begrepen, pesten vind ik nooit oké. Nooit.
Als je elkaar niet moet, prima, laat elkaar dan met rust. Maar pesten doe je niet.
Besteed je energie liever aan andere dingen, maak wat van je eigen leven en stop daar daar je kostbare energie in. Je hoeft niet iedereen aardig te vinden en zelf zal je ook niet door iedereen aardig gevonden worden, dat is maar goed ook. Ga om met wie je graag om wilt gaan en laat de rest met rust, die gaan hun eigen gang wel.
Je gaat je toch niet bezighouden met iemand waar je eigenlijk een hekel aan hebt?
