Geluksvogel op Ameland
Wat kan ik hiervan genieten, lekker een weekje in een vakantiehuisje, niets moeten, niets hoeven. Het duurt altijd een paar dagen voordat ik echt tot rust kom, voordat ik alle beslommeringen die me bezighouden loslaat. En dat is prima, ik zou het heel raar vinden als het als donderslag bij heldere hemel ineens zou verdwijnen. Dat zou voor mij betekenen dat ik met dingen bezig ben die mij eigenlijk niet interesseren, daar zou ik dan ook zo snel mogelijk mee stoppen.
Voor mij is Ameland een wandeleiland, net als Schiermonnikoog, waar ik ook graag kom. En wandelen doe ik! Over de eindeloos brede stranden hier, waar het bereiken van de zee al een wandeling op zich is. Nu heb ik het geluk mooi weer te treffen, zonnig, maar niet bloedheet. Dat nodigt uit tot flinke wandelingen en die maak ik dan ook. Kuierend over het eiland om uren later weer thuis te komen, met een kilometer of 18 achter je hielen.
Vogelliefhebber
Ik ben een vogelliefhebber, geen fanatieke vogelaar, maar ik geniet altijd van vogels. De vrijheid van het vliegen, het roerloze zitten en onvermoeibare acties als er een nest met jongen is, ik kijk er graag naar.
Onderweg langs de weilanden zijn er de bekende weidevogels. Vooral kieviten, grutto’s en scholeksters laten zich horen. Aan het gedrag van deze weidevogels kun je veel aflezen, dat heb ik ooit geleerd toen ik meeliep met de weidevogelbescherming. Ik krijg vandaag kleine scholekstertjes te zien en ieniemienie kieviten. Niet te lang blijven kijken, zodat papa en mama vogel weer rust hebben, want zodra je blijft staan hebben ze het direct door en maken een bak herrie van jewelste om je weg te jagen. Ik ga al!
Fluitconcert
Wandelend door bos en duin word ik getrakteerd op een fluitconcert van allerlei vogels. Als je in stilte loopt, hoor je meer en zie je meer. Een koekoek zit driftig te koekoeken en een enorme roofvogel zweeft voorbij, op zoek naar een lekker hapje. In de duinen lopen schapen, paarden en koeien. Het is het late voorjaar, er zijn veel jonge dieren, wat is de natuur toch mooi.
In de duinenrand zitten zwaluwen met hun nesten. Gaten in de wand, wat een sierlijke vogeltjes zijn dat toch. En wat hebben ze het druk!
Wat verder op het strand aangekomen gaan de schoenen en de sokken uit. Lekker op blote voeten, kilometers ver, over zand en door het water.
Aangespoelde zooi
Er is ook iets waar ik niets van begrijp. Dat is alle rotzooi die op het strand ligt. Niet van toeristen en dagjesmensen, nee, hier ligt meer aangespoelde zooi. Het zal onvermijdelijk zijn dat het gebeurt vrees ik, maar ik ben verbaasd over het gemak waarmee iedereen het laat liggen.
Er zijn wat strandtenten hier, die activiteiten bieden, van die surf- en kitesurf-figuren. Zo te zien mogen zij met de auto over het strand, wat ik op zich nog wel begrijp. Met die enorme pick-ups rijden ze daar. Maar een enorme plastic jerrycan die aangespoeld is, daar scheuren ze voorbij. Een heel stuk visnet, ook daar rijden ze langs. Zodat het bij de volgende springvloed op zeker weer in het water ligt. Ik begrijp dat niet!
Ik sleep het visnet achter me aan
Kleinere stukken visnet en plastic troep neem ik altijd mee, om het weg te gooien in de eerste de beste prullenbak. Ook nu sleep ik anderhalve meter visnet achter me aan en er komt steeds meer troep op te liggen.
Ik vind het nog een aardige bezigheid, maar ik lijk de enige te zijn. Even denk ik terug aan die keer dat een schip een aantal containers was verloren. De beelden op tv lieten zien hoeveel mensen er begaan zijn met het milieu, want massaal werd er opgeruimd. Maar de natuurliefhebbers die hier nu lopen, vinden het kennelijk niet nodig om dit mee te nemen.
Wat een ruimte
Al snel laten die gedachten mij weer los en geniet ik vooral van de stilte en de ruimte om ons heen. Op sommige momenten is er in de verste verte niemand niemand te zien, de ruimte lijkt oneindig.
Thuisgekomen gaan de schoenen en sokken alsnog in quarantaine en de voetjes omhoog. Heerlijk!
Wat ben ik een geluksvogel!
