Geboortegolf?
Wat is er veel reuring rond zwangerschapsyoga de laatste tijd! Wouw, is deze vorm van yoga ineens zo populair of worden er zoveel kindjes geboren? Als ik mag gokken, dan gok ik erop dat er sprake is van een lockdown-geboorte-golf.
Het is opvallend hoeveel aanvragen er zijn en het valt mij ook op dat er veel over gepost wordt op social media.
Het is goed dat deze jonge moeders (wat mij betreft ben je al moeder als je zwanger bent, je zorgt al voor je kindje, voor wie deze tekst verwarrend is 🙂 ) aandacht hebben voor de baby en ook voor zichzelf.
Tijdens de periode van zwangerschap draait veel om de baby, de buik, de babykamer, de bezoekjes aan de verloskundige en ga zo maar door. Na de bevalling gaat dat door, dan draait veel om de baby en als de kleine spruit langzaam groter wordt gaat dit onverminderd door.
De baby wordt groter
We maken een sprong in de tijd.
Het grappige, guitige, lieve, kleine baby’tje is uitgegroeid tot een heuse puber, compleet met eigen wil en eigen mening. Die wil en die mening zijn nog een beetje instabiel waarschijnlijk, dus daar ligt wat strijd en het gezinsleven kan behoorlijk onrustig zijn. Dat was járen terug ook zo, toen dit kind net geboren was, toen vonden we dat een feest. Maar nu?
Wie kiest voor een baby, kiest ook voor een opgroeiend kind en een puber en ga maar door. Alleen, als we het niet meer met onze kinderen eens zijn, als zij hun eigen persoonlijkheid gaan laten zien en beschermen, dan vinden we het vaak niet meer zo leuk.
Waar het jarenlang vooral draaide om de kleine en er veel aandacht voor was, lijkt dat nu te keren. En dat is goed, want de volwassenen-to-be moeten de kans krijgen om te leren zelfstandig te zijn en mogen stap voor stap onafhankelijk worden.
Ineens moeten ze volwassen zijn
We moeten alleen niet verwachten dat het in één keer ineens verstandige volwassen mensen zijn (al vinden pubers dat zelf meestal wel). Vaak zie je dat die verwachting er opeens is bij de ouders, dat het kind het ineens maar moet weten en doen allemaal. Daarbij zijn ze het zorgen zelf helemaal zat en wordt het om aandacht aan zichzelf te gaan besteden. Tja, zo werkt het even niet.
Jammer genoeg zijn we vaak ook niet zo gecharmeerd van die eigen mening en die eigen wil. En ontstaat er wrijving. De aandacht voor ‘de kleine’ is ineens veranderd van ‘alles is leuk’ in ‘dat ligt de hele dag op de bank en wil niks’.
Zouden we niet veel bewuster moeten zijn in het vrijlaten van onze wat grotere kinderen? De grenzen kun (moet) je stellen, maar daarbinnen kunnen we onze kinderen best vrij laten bewegen. Toestaan dat ze een eigen mening hebben en een eigen smaak, ook al is die anders dan die van ons. Genieten van het zien opgroeien, ook als daar fases langskomen die we zelf misschien liever niet zouden zien. Trots zijn op wat je kind doet, ook op de dingen die niet gelukt zijn. Zoals toen ze klein waren en leerden lopen, dan vielen ze ook soms. Dan raapten we onze kindjes liefdevol weer op en hielpen we ze zolang nodig. Zo kan het toch ook met pubers? Je zult je zelf misschien moeten aanpassen, maar is dat niet ook de keuze die je ooit maakte?
Gedrag heeft consequenties
Ik ben persoonlijk niet zo een aanhanger van het altijd-maar-belonen-systeem, ik vind het vaak veel te ver gaan. We hoeven de foute acties van onze kinderen niet goed te praten of te bagatelliseren. Geef nou gewoon aan dat je het een foute actie vindt of vond. Ik hou van jou, maar dit gedrag kan niet en heeft gevolgen. Die zul je moeten dragen, ook dat is groot worden. De gevolgen leren dragen van je eigen acties. Er is een woord voor: leren.
Laat kinderen zichzelf blijven. Geef ze niet doorlopend het gevoel dat ze niets goed doen, ook niet dat ze alles goed doen, ze worden er doodongelukkig van.
Als ze normaal functioneren en daarnaast voor mal op de bank liggen, laat toch lekker liggen? Zolang ze niet in de weg liggen, prima toch?
Net zoveel aandacht
Mag ik hier de vraag stellen aan elke ouder met net zoveel aandacht en liefde om te gaan met de puber als aan de pasgeboren baby? Uiteindelijk is deze puber je groot-gegroeide-baby, die alleen een aantal jaartjes ouder geworden. En ook dat was je wens!
Ik schrijf dit hier eigenlijk even van me af, want ben net weer op pad geweest met een puber die echt niet meer weet hoe zich te gedragen en eigenlijk nooit meer zichzelf kan zijn, omdat ze voelt dat het nooit goed is wat zij doet. We hebben een leuk gesprek gehad en fijn alle oefeningen gedaan, in een heerlijke frisse wind. Ik kijk alweer uit naar onze volgende ont-moeting!
