Overzicht kwijt
Als ik te druk ben, raak ik het overzicht kwijt. Dan vind ik het moeilijk om te overzien wat er nog moet gebeuren. Nog lastiger vind ik het om dan te bepalen wat eerst moet gebeuren.
Inmiddels weet ik hoe ik mezelf rustig krijg. Even niks doen. Mezelf toestaan even niets te doen. Een kop thee of koffie, dat eerst. Een wandelingetje doet ook wonderen. Pas als het rustig is in mijn hoofd kom ik in beweging. En dan begin ik gewoon, wat ‘bovenop’ ligt eerst. En als de kop (thee of koffie) er af is, dan gewoon door met het volgende, wat dan bovenop ligt. Dan komt er beweging in, dat geeft weer moed. En meer echte rust. En voor ik het weet is alles weer helder. Opgelost!
Alles heeft prioriteit
Dat is mijn manier. Het liefst maak ik een planning, wat moet er allemaal gebeuren en wanneer moet het af zijn. Maar als dat niet meer te overzien op enig moment, is dit mijn oplossing. Overigens is het overzicht meestal snel terug als ik eenmaal gestart ben, dan maak ik alsnog een planning.
Als je niet meer weet waar je moet beginnen, er zoveel werk ik dat het je verlamt, je in paniek bent omdat je het overzicht kwijt bent… wat doe je dan? De onrust neemt steeds grotere vormen aan, want doordat je verlamd bent doe je niets en de tijd gaat voorbij, je weet niet meer waar je moet starten want alles heeft inmiddels prioriteit en het probleem wordt groter en groter… Herken je dit?
Soms moet je er gewoon niet meer over nadenken, wat het belangrijkste is. Maar gewoon iets gaan doen. Een mooie metafoor is een wandeling. Die kan eindeloos lijken, maar met elke stap ben je dichterbij het eindpunt. Zelfs als je maar één stap zet, ben je vooruit gekomen.
Ga je te precies bedenken in welke volgorde je deze stapel werk moet afhandelen, dan ben je ten eerste weer veel tijd kwijt met het bedenken van deze volgorde en ten tweede kan het goed gebeuren dat je dan juist in de war raakt.
Ken je het verhaal van de duizendpoot?
Een duizendpoot met duizend schoentjes aan zijn duizend pootjes maakte een wandeling. Hij kwam een mier tegen, die hem vroeg hoe hij dat toch deed. De mier wilde weten hoe het kon dat de duizendpoot niet in de war raakte met al die pootjes en hoe de duizendpoot wist welk pootje aan de beurt was. De duizendpoot had hier nog nooit over nagedacht, hij moest het antwoord schuldig blijven.
De mier en de duizendpoot vervolgden hun weg. Nu lette de duizendpoot wel op zijn pootjes, want hij was zelf ook wel nieuwsgierig geworden. Het lukte hem echter niet meer om te lopen, elke keer struikelde hij over zijn eigen pootjes.
Sinds de mier deze vraag stelde, bleef de duizendpoot struikelen en kon hij niet meer ‘gewoon’ kunnen wandelen. Hij moest opnieuw leren lopen, steeds één stap tegelijk, om vooruit te komen.
Stap voor stap
Soms moet je maar gewoon beginnen, opnieuw, stap voor stap, om vooruit te komen. Want met niets doen, kom je helemaal niet vooruit. Start met iets, doe iets, dat ruimt op en geeft weer moed!
