Het hele gezin draait om het examen
Ook ouders hebben eindexamenstress! Als een kind eindexamen gaat doen, dan draait niet zelden het hele gezin om dit eindexamen heen. Alles gaat over examen. Het lijkt wel of we op de automatische piloot elkaar de hele dag van ongevraagde en soms onnodige adviezen voorzien.
Wordt het hier ook beter van? Is de leerling hier wel mee geholpen?
Uitgeput en ondergewaardeerd
Het is voor de ouders nogal eens een onophoudelijke ‘strijd’, zij horen zichzelf veel te vaak dezelfde dingen zeggen, dezelfde vragen stellen en ja, dezelfde ‘commando’s’ geven. Hartstikke vermoeiend! Vooral moeders voelen zich uitgeput en ondergewaardeerd. Vraag er maar eens naar in je directe omgeving.
Geen vertrouwen
Het is voor de examenkandidaat zelf ook vaak vervelend, als er doorlopend iemand op ‘zijn kop staat te dansen’. Is het niet op school dan is het wel thuis en zelfs met vrienden onderling gaat het vaak over niets anders. Er wordt veel van het kind verwacht, het is immers bijna volwassen, maar het mag de dingen niet op zijn eigen manier doen. Vaak voelen examenleerlingen onrust en druk, maar ze hebben ook last van het idee dat zij het vertrouwen niet krijgen.
Frustraties en de verwijten
Dan is er nog de rest van het gezin, broer of zus, oma, opa; zij hoeven geen examen te doen, maar worden (te) vaak geconfronteerd met de frustraties en de verwijten die er over en weer zijn. Zij worden aan hun lot overgelaten of betrokken in discussies en belanden zo ongevraagd ook in deze stressvolle situatie.
Geen oplossing, geen afspraken
De periode van het eindexamen is best spannend, maar maken we het niet veel erger dan nodig is? Als je havo-examen doet, heb je bijna 5 jaar opleiding genoten voordat het examen daar is. Je hebt wel wat geleerd toch, in die 5 jaar? En dan, doe normaal! We zijn het misschien een beetje vergeten, maar het behalen van een eindexamen is geen einde of eindstreep, maar een begin. Als je het niet haalt, vergaat de wereld niet, dan doe je het opnieuw. Want verder studeren gaat echt beter met een gedegen basis, dus als je het je nog niet helemaal eigen gemaakt hebt, is een jaartje over geen verloren jaar maar pure winst.
Nee, dit is geen pleidooi om er met de pet naar te gooien en er laconiek over te doen. Voor geen enkele betrokkene. Dit is een pleidooi om de dingen wat meer in perspectief te zien. Om je aan te zetten dingen nog eens te overdenken. Is hoe ik mijn rol als ouder invulling geef wel een handige? Wat zou ik zelf anders kunnen doen in plaats van ruzie maken met mijn kind en me doorlopend te ergeren aan het lamlendige gedrag?
De grootste winst zit in gesprekken die je hierover met elkaar kunt voeren. Een gesprek met tweerichtingsverkeer, let op, dat is belangrijk. Vraag jouw examenkind eens uit te spreken waar hij of zij nu echt behoefte aan heeft. Zonder hier direct over te oordelen, zonder erop te reageren. Vraag of jouw examenkind ook wil luisteren naar waar jij behoefte aan hebt. Jouw persoonlijke behoefte, dus niet wat jij wilt dat hij/zij doet, maar waar jij behoefte aan hebt.
Dan hoeft er niet eens een oplossing gevonden te worden, je hoeft ook geen afspraken te maken (of op te leggen). Je zult zien dat er iets verandert, heb een beetje geduld, maar naar elkaar luisteren is in zoveel gevallen een vergeten aspect. Stop toch alsjeblieft met elkaar op te leggen hoe het moet zonder te weten waar de ander behoefte aan heeft.
Wanneer heb jij voor het laatst zo een gesprek gevoerd met je kind?
