Mijn hart gaat hier nog steeds sneller van kloppen
Al die beelden van de gladheidsbestrijding, het doet iets met me. Strooi- en ploegauto's, ik zat er een paar jaar geleden nog middenin, het was fantastisch om hier een schakel in te zijn en het steeds weer voor elkaar te krijgen dat de wegen veilig berijdbaar bleven.
Na alle sneeuw van het afgelopen weekend en alle beelden van de sneeuwploegen weet ik dat mijn hart hier nog altijd wat sneller van gaat kloppen, ik vind het prachtig om te zien, met volle teugen geniet ik ervan. Dan bel ik met mijn vader en halen we samen herinneringen op en grote verhalen van die tijd.
Respect voor alle gladheidsbestrijders, dank jullie wel!
Alvast de vrachtauto’s starten
‘s Winters als het wat kouder werd, had ik altijd mijn telefoon bij me en die stond aan. Als ik gebeld werd, hield ik de gesprekken ultra-kort, ik moest bereikbaar blijven. Die telefoon had ik altijd bij me, letterlijk overal. Want als Rijkswaterstaat belde voor een rondje preventief strooien, dan moesten er binnen half uur drie vrachtwagens al strooiend op weg zijn. Dus ik belde dan per direct met de dienstdoende chauffeurs, die dan meteen naar het steunpunt moesten gaan. Vanuit huis vertrekken, de vrachtwagen starten, laden en op pad, dat is best krap in een half uur. En dat kon op elk moment gebeuren. De A4, de A44 en de N11 werden door ons van het nodige zout voorzien.
Ik had mijn telefoon altijd en overal bij me, aan tafel, onder de douche, op het toilet. En als het sneeuwde, wouw, dan moest er helemaal van alles gebeuren. Midden in de nacht extra mannen optrommelen, al bellend naar buiten met mijn dikke jas over mijn pyjama, lopend door de sneeuw om alvast de vrachtauto’s te starten zodat ze warm konden draaien en de ruiten konden ontdooien.
Ik denk er met veel plezier en gepaste trots aan terug.
Eén uurtje in de week
Maar één uurtje per week nam ik vrij, dan ging ik naar de yogales van Eddy. Dat ene uurtje bracht ik dan de telefoon bij mijn vader, met het namenlijstje van de paraat-staande mannen. Eén uurtje in de week. En dat uurtje was zo ongelofelijk belangrijk voor me. Daar tankte ik zelf bij en kon ik alles even loslaten. Daar lukte dat, daar leerde ik wat yoga voor mij betekende, vooral in die periode.
Toen mijn vorige bedrijf beëindigd was (te lang verhaal, de korte versie is dat ik er letterlijk bij neerviel) had ik de kans iets voor mezelf te gaan doen. Omdat yoga zoveel voor mij betekende, ben ik meer verdieping gaan zoeken en heb me ingeschreven voor een yogadocentenopleiding. Inmiddels betekent yoga veel meer voor me.
De rest is ….. 🙂
